Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:6 Issue: 3, 2001

با توجه به عوارض ناشناخته مصرف داروها با دوز بالا از جمله مارکایین و وجود گزارشاتی مبنی بر تاثیر مشابه مینی دوز مارکایین با عارضه کمتر در بیهوشی اسپاینال افراد مسن و شایع بودن عمل TURP در این گروه سنی و به منظور مقایسه تاثیر مینی دوز مارکایین فنتانیل و دوز روتین مارکایین اینتراتکال در تغییرات همودینامیک در عمل TURP، این تحقیق در بیمارستان شهدای تجریش در سال 1379 انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی 50 نفر افراد بالای 65 سال کاندید عمل TURP انجام شد و بیماران به روش استاندارد تحت بیهوشی اسپاینال و جراحی قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد (دوز روتین) و مورد (مینی دوز مارکایین و فنتانیل) تقسیم شدند و تاثیر این دو رژیم بر روی فشار خون و ضربان قلب و همچنین عوارض دارو بررسی شد. تغییرات همودینامیک در داخل هر گروه و بین دو گروه مورد قضاوت بالینی قرار گرفت.
افراد در دو گروه به لحاظ سن و سایر عوامل تاثیر گذار روی شاخص های همودینامیک مشابه بودند. تغییرات دیاستولیک گروه شاهد 1.26±0.3 و گروه تجربی (N.S.) 1.74±0.5، تغییرات فشار سیستولیک به ترتیب 1.26±0.3 و 1.74±0.5 و ضربان قلب گروه شاهد (P<0.05) 2.59±1.3 و گروه مورد (P<0.05) 3.15±0.7 کاهش داشت ولی بین دو گروه اختلاف، معنی دار نبود. میزان عوارض بجز خارش در دو گروه تقریبا مشابه بود. گروه شاهد خارش نداشت و در گروه مورد 24% خارش وحود داشت (P<0.01). افت فشار و پرفشاری خون نیز مشابه بود. میزان سطح بلوک حسی در تمامی موارد گروه شاهد بیشتر از نیاز عمل بود و در گروه مینی دوز در حد نیاز بوده است (P<0.001). میزان بلوک حرکتی در گروه شاهد کامل و در گروه مورد ناقص بوده است (P<0.0001). میزان افدرین مصرفی در گروه شاهد 18.8±9.5 و در گروه مورد 12.5±6 میلی گرم بوده است (P<0.01).
نتیجه گیری و توصیه ها: افت همودینامیک و عوارض آن از جمله عوارض CNS و قلبی عروقی از عوارض مهم بیهوشی اسپاینال در این گروه سنی می باشد. نتیجه تحقیق مبنی بر عدم تغییر پارامترهای همودینامیک در هر دو گروه آزمون و شاهد است و انجام بی حسی با مینی دوز مارکایین فنتانیل رابا توجه به سطح بلوک حسی و بلوک سمپاتیک و میزان بلوک حرکتی کمتر، جهت اعمال جراحی اندام تحتانی و قسمت تحتانی شکم (زیر ناف) در افراد بالای 65 سال توصیه می نماید.

با توجه به مقالاتی مبنی بر شیوع رو به افزایش بیماری ریفلاکس گاستروازوفاژیال و عدم اطلاع از وضعیت آن در کشور، این تحقیق روی ساکنین شهرتهران در سال 1378 انجام گرفت.
تحقیق به روش توصیفی انجام گرفت. با احتمال شیوع 20 درصد و میزان خطای 3درصد، تعداد 700 نفر از گروه های مختلف سنی و به نسبت مساوی مرد و زن و به طور تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. سوزش سردل به عنوان شایع ترین علامت بیماری ریفلاکس گاستروازوفاژیال تلقی شده و شدت و توالی آن تعیین و نقش خصوصیات فردی بیماران در بروز عارضه بررسی گردید. شیوع ریفلاکس در نمونه ها تعیین و در جامعه میزان واقعی آن برآورد شد.
تحقیق روی 700 نفر شامل 350 نفر مرد و 350 نفر زن و در 7 گروه سنی انجام گرفت. ریفلاکس در 278 نفر (39.7 درصد) وجود داشت و در افراد سیگاری 2 برابر افراد غیر سیگاری مشاهده شد.
نتیجه گیری و توصیه ها: ریفلاکس در جامعه مساله ای قابل توجه است با توجه به عوارض شناخته شده آن، انجام تحقیق برای شناخت علل اصلی به وجود آورنده آن و تحقیق تجربی برای کاهش مشکل را توصیه می نماید.

با توجه به عوارض عدم درمان ضایعات مستعد کننده جداشدگی شبکیه و عدم توافق پیرامون سودمندی این درمان ها، این تحقیق به منظور تعیین نتایج درمانی و عوارض درمان های پروفیلاکتیک در بیمارستان امام حسین (ع) طی سالهای 79-1371 انجام گرفت.
این مطالعه به روش داده های موجود بر روی کلیه بیماران تحت درمان پروفیلاکتیک (لیزر، کرایو) که حداقل 3 ماه پیگیری داشته و اطلاعات کافی در پرونده آنها موجود بود انجام گرفت. خصوصیات فردی بیماران و متغیرهای مربوط به ضایعات تحت درمان هم چنین میزان موفقیت درمان و عوارض مربوط به آن و نیاز به درمان های اضافی با آمار توصیفی ارایه و نقش عوامل مختلف بر روی نتیجه درمان مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تعداد 201 بیمار تحت درمان قرار گرفتند. تعداد 76 بیمار واجد شرایط با 88 ضایعه وجود داشتند. موفقیت کلی درمان های پروفیلاکتیک 89.5 درصد بود. در 26 درصد موارد بیماران نیازمند درمان های اضافی گردیدند که شامل بروز پارگی تازه در 14 چشم (16%) درمان ناکافی اولیه در 6 چشم (7%) و جداشدگی شبکیه در 7 چشم (8%) بود. در 4 بیمار که پارگی تازه پیدا کرده بودندبطور همزمان دچار جداشدگی شبکیه نیز شدند و آمار آنها دچار هم پوشانی گردید. اگرچه اختلافی از نظر میزان شکست های درمانی بین سه گروه بیماران دیده نشد ولی میزان شکست درمانی در بیماران افاک و پسود و فاک، دارای خونریزی ویتره بالاتر بود.
با توجه به درصد بالای موفقیت درمانی در این مطالعه (89.5%) انجام درمانهای پروفیلاکتیک جهت ضایعات مستعد کننده جداشدگی شبکیه پیشنهاد می گردد ولی باید در نظر داشت که میزان موفقیت در افراد افاک و پسود و فاک و با خونریزی ویتره کمتر است. ضمنا با توجه به نیاز به انجام درمان های اضافی تا ماه ها پس از درمان اولیه پی گیری طولانی مدت این بیماران مورد نیاز است و جهت حصول به نتایج مطمئن تر انجام مطالعات به روش کارآزمایی بالینی و با تعداد بیشتر بیماران توصیه می گردد.

با توجه به شیوع ریفلاکس گاستروازوفاژیال و عوارض شناخته شده عدم درمان و تاثیر مثبت سیزاپراید و تناقضاتی که در مورد بروز عوارض قلبی در مصرف کنندگان این دارو مطرح است و نیز احتمال وجود یک استعداد ژنتیکی برای بروزعوارض و به منظور تعیین تاثیر سیزاپراید بر بروز عوارض قلبی، این تحقیق روی شیرخواران مبتلا به ریفلاکس گاستروازوفاژیال مراجعه کننده به یک کلینیک خصوصی در سال 1379 انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد روی 54 شیرخوار مبتلا که در ECG سالم بوده و منع مصرف سیزاپراید را نداشته اند انجام گرفت. سیزاپراید به میزان حداکثر1 mg/kg/Day تجویز شد و در 24 تا 72 ساعت بعدECG دوم انجام گرفت. همگی بیماران تحت مراقبت بوده اند. بروز عوارض قلبی با افزایش QTc بیشتر از 450 میلی ثانیه تلقی و با آماره MC Nemar و نیز تغییرات میزان QTc و ضربان قلب با آماره Paired T test مورد قضاوت قرار گرفت.
تحقیق روی تعداد 54 شیرخوار با سن متوسط 3.5 ماهه 23 دختر و 31 پسر انجام گرفت. در دو نفر (3.7درصد) عارضه قلبی بروز نمود NS و میزان QTc از 35±403 به 34.5±420 افزایش یافت P<0.001 سایر شاخصها از قبیل تعداد ضربان قلب و مدت PR و QRS تفاوتی نکردند. نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به عوارض عدم درمان ریفلاکس گاستروازوفاژیال و عوارض سایر داروها تجویز سیزاپراید در شرایط پیشنهادی آقای Yvan توصیه می شود.

با توجه به روند رو به افزایش استفاده از فیستول های شریانی وریدی اندوژن و اختلاف سلیقه هایی که در منابع برای برقراری A.V.F در محل های آناتومیک مختلف شامل ناحیهSnufbox و رادیال وجود دارد و به منظور بررسی تاثیر محل آناتومیک A.V.F رادیو سفالیک ناحیه مچ دست برکارایی و عوارض آنها، این تحقیق روی مبتلایان نارسایی مزمن کلیوی، مراجعه کننده به بیمارستان شهدای تجریش طی سالهای 79-1377 انجام شد.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی انجام شد. در افراد گروه مورد،A.V.F در ناحیهSnufbox و در گروه شاهد،A.V.F در ناحیه مچ دست، کار گذاشته شد. این فیستول ها به روش استاندارد پهلو به پهلو انجام شدند. کارآیی فیستول ها از نظر برقراری مناسب جریان خون و گشاد شدن مطلوب وریدهای اندام مورد نظر، به صورت بالینی با مشاهده، لمس و سمع در ماه های اول (کوتاه مدت) و ششم (دراز مدت) و نیز عوارض حاصله شامل ترومبوز، هیپرتانسیون وریدی، پارستزی، عفونت زخم و Steal Syndrom بررسی و ثبت گردید و در دو گروه، مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تحقیق روی 110 بیمار شامل 30 نفر شاهد و 80 نفر آزمون انجام گرفت. دو گروه از نظر عوامل تاثیرگذار روی کارآیی و عوارض، اختلاف معنی داری نداشتند.میزان کارآیی کوتاه مدت در گروه شاهد 89.7 درصد و در گروه مورد 90.5 درصد و کارایی بلند مدت به ترتیب 95.8 و 94.5 درصد بود(N.S). عوارض در گروه شاهد شامل ترومبوز به میزان 13.3هیپرتانسیون وریدی و عدم دیلاتاسیون وریدی هر کدام 3.3 و پارستزی 1.8 درصد بود و در گروه آزمون به ترتیب 13.7، 2.5، 11.2، 2.5 و 2.5 درصد بود که اختلاف دو گروه از لحاظ آماری معنی دار نبود. عفونت زخم و سندرم Steal در دو گروه مشاهده نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: محل آناتومیک فیستول های شریانی وریدی رادیو سفالیک مچ دست تاثیری روی کارآیی و عوارض فیستول ها ندارد. A.V.F های ناحیه مچ دست ضمن داشتن کارآیی مطلوب، عوارض اندکی داشته و به عنوان یک راه عروقی مناسب برای انجام همودیالیز توصیه می شود. انجام تحقیقات دیگر در زمینه مقایسه روش فوق با سایر روش های اندوژن و اگزوژن و تاثیر عوامل زمینه ای بر روی کارایی و عوارض A.V.F سودمند خواهد بود.

با توجه به روند روبه افزایش آنژیوپلاستی عروق کرونر با استنت و تفاوتهایی که در مورد تاثیر رژیم های درمانی قرص تیکلوپیدین در جلوگیری از بروز ترومبوز استنت وجود دارد و به منظور مقایسه اثر دو رژیم درمانی تیکلوپیدین پس ازStent PTCA، این تحقیق بر روی مراجعین بیمارستان شهید مدرس طی سالهای 79-1377 انجام شد.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی برروی 145 بیمار انجام گرفت. بیماران علامت دار با بیماری عروق کرونر که براساس شواهد آنژیوگرافیک، آناتومی مناسب جهت آنژیوپلاستی و کارگذاشتن استنت داشتند، وارد مطالعه و بیماران دچار سندرمهای حاد کرونری (شامل AMI و آنژین صدری ناپایدار) و کسانی که از 48 ساعت قبل از عمل آسپرین یا تیکلوپیدین دریافت نکرده بودند از مطالعه خارج شدند. بیماران برحسب مراجعه مستمر و به طور تصادفی به 2 گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. در گروه شاهد، قرص تیکلوپیدین 500 میلی گرم روزانه به مدت 4 هفته پس از Stent PTCA و در گروه مورد تیکلوپیدین 500 میلی گرم روزانه به مدت 1 هفته و سپس 250 میلی گرم روزانه به مدت 3 هفته پس از Stent PTCA تجویز و تاثیر این دو رژیم در پیشگیری از ترومبوز استنت براساس ایجاد درد جدید در قفسه سینه بیمار، تغییرات ST-T و تشخیص قطعی آنژیوگرافیک مورد بررسی قرار گرفت.
در گروه شاهد 60 بیمار و در گروه مورد 85 بیمار بررسی شدند. هر دو گروه از نظر سن، جنس، نوع، سایزرگ، نوع رگ هدف،. محل استنت، سایز استنت، نوع استنت، تعداد استنت، شدت تنگی اولیه و Initial & final TIMI مشابه بودند. در گروه شاهد 2 مورد ترومبوز حاد استنت بروز کرد و در گروه مورد عارضه فوق مشاهده نشد. در هر دو بیمار با ترومبوز حاد استنت، شدت تنگی اولیه رگ هدف، بیش از 90درصد و سایز رگ کمتر از 3 میلی متر، پیچیدگی بیش از یک ساده بود و Initial TIMI FLOW II داشتند و نوع استنت Wictor و طول استنت 20-15 میلی متر بوده و هر دو بیمار مرد بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: دوز کمتر قرص تیکلوپیدین (250میلی گرم روزانه) در پیشگیری از بروز ترومبوز استنت مشابه دوز 500 میلی گرم عمل می کند و می توان پس از Stent PTCA رژیم فوق رابه بیمار تجویز نمود. پیشنهاد می شود که نخست این مطالعه در نمونه های بیشتر و به صورت یک مطالعه در چند مرکز جهت بررسی عوامل مداخله گر در بروز ترومبوز استنت صورت گیرد و همچنین مطالعه ای بر روی عوارض تیکلوپیدین به هنگام کاهش دوز دارو (250 میلی گرم روزانه) انجام شود.

عفونت پس از عمل (به ویژه اعمال جراحی ارتوپدی)، از عوارض وخیم اعمال جراحی محسوب می شود. با توجه به تناقضاتی که در مورد تعداد دوز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی وجود دارد و به منظور مقایسه تاثیر دو دوز متفاوت از آنتی بیوتیک سفرادین در پیشگیری از عفونت پس از جراحی، این تحقیق بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان آیت الله طالقانی طی سال های 78-1376 انجام گرفت.
پژوهش به روش کارآزمایی بالینی از نوع Sequential double blind بر روی 200 بیمار انجام شد و پس از حذف بیمارانی که استعداد بیشتری برای ابتلای به عفونت داشتند، (شامل بیماران با زخم باز، عفونت فعال، دریچه مصنوعی قلب، بیماری زمینه ای پیشرفته، مصرف داروهای تضعیف کننده سیستم ایمنی و سوء تغذیه) بیماران به طور تصادفی در گروه های مورد و شاهد تقسیم شدند. دوز اولیه آنتی بیوتیک به صورت وریدی نیم ساعت قبل از عمل و بقیه دوزها با فواصل 6 ساعته در هر دو گروه تجویز شد. تجویز دارو در گروه شاهد تا 9 دوز و در گروه مورد تا سه دوز ادامه یافت و به جای 6 دوز باقیمانده، دارونما تجویز شد. بروز عفونت پس از عمل با معیارهای بالینی،ESR و کشت مورد بررسی و قضاوت آماری قرار گرفت.
از 200 نمونه مورد بررسی 132 نفر مرد و 68 نفر زن در سنین 19.2±33.1 سال بودند و از نظر سن، جنس، میزان آلبومین سرم، مدت بستری قبل از عمل و مدت عمل در دو گروه 100 نفری (مورد و شاهد) مشابه بودند. دو گروه از لحاظ فراوانی انواع اعمال جراحی با یکدیگر اختلافاتی داشتند. تعداد بیمارانی که تحت جراحی کوچک (نوع 1) قرار گرفتند، در دو گروه یکسان بود در حالیکه بیماران گروه مورد به مقدار بیشتری تحت عمل جراحی متوسط (نوع 2) و به مقدار تقریبا نصف گروه شاهد تحت عمل جراحی بزرگ (نوع3) قرار گرفتند. بروز عفونت در گروه مورد، 5% در مقابل 6% در گروه شاهد بود (NS). همچنین بروز عفونت به تفکیک عفونت های سطحی و عمقی در دو گروه فاقد اختلاف معنی دار آماری بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج نشان داد تغییر در تعداد دوز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی در بروز عفونت پس از عمل موثر نیست لذا با توجه به عوارض این دسته داروها، استفاده از تعداد دوز کمتر توصیه می شود. تحقیق بیشتر برای بررسی اثر دوزهای کمتر از سه توصیه می شود.

شانه شناگر Swimmer''s Shoulder، همواره شایع ترین مشکل شناگران بوده است. اختلال عملکرد شانه شناگران در مطالعات مختلف سایر کشورها 3 تا 66% گزارش شده است اما در ایران مطالعه ای در این مورد انجام نشده بود. بنابراین با بررسی 144 شناگر در مسابقات قهرمانی بانوان کشور تابستان 1379، شیوع و نوع مشکلات شانه مطالعه شد.
تحقیق به روش توصیفی تحلیلی روی افراد شناگر انجام گرفت. خصوصیات فردی شناگر بررسی و ثبت شد. وجود درد در افراد، بررسی و بصورت داشتن یا نداشتن درد ثبت گردید. معاینات فیزیکی بوسیله دستیار طب فیزیکی و توانبخشی و تحت نظر متخصص این رشته طی مراحل مشاهده، اندازه گیری دامنه حرکتی و قدرت عضلانی و انجام تستهای اختصاصی برای تشخیص اختلالات مورد نظر صورت گرفت.
از 150 نفر شرکت کننده تعداد 144 نفر در سنین 2.5±14.7 سال قرار داشتند. مشاهده گردید که 16.7% آنان حداقل یک نوع اختلال عملکرد، عمدتا به شکل بی ثباتی قدامی 6.94%، بی ثباتی چند جانبه 7.63% یا تاندینیت عضله دوسر 2.08% داشتند. علاوه براین بین نوع شنا، سن، سن شروع شنا، قد و وزن و دست غالب بادرگیری کمربند شانه از نظر آماری ارتباط معنی داری وجود نداشت. شدت تمرینات در گروه دچار درد شانه به طور متوسط 536دقیقه در هفته و در گروه بدون درد 449 دقیقه در هفته بوده که اختلاف آنها از نظر آماری معنی دار نمی باشد. در ضمن مشاهده گردید که بین درد شانه و شنای کرال پشت ارتباط معنی داری وجود دارد. تاندینیت عضله دو سر در سه نفر از اعضای یک تیم که تمریناتشان را تنها دو هفته قبل از مسابقات آغاز کرده بودند مشاهده گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: اختلال عملکرد کمربند شانه مشکلی مطرح در شناگران می باشد. توصیه می شود که مربیان بر اهمیت انجام تمرینات بصورت حساب شده تاکید نموده و در صورت مقاوم بودن درد شانه به درمان، شنای کرال پشت از تمرینات حذف شود.

با توجه به افزایش روزافزون موارد AIDS و عدم موفقیت در دستیابی به برنامه درمانی قطعی و واکسن محافظت کننده، مهم ترین راه، آموزش برای پیشگیری اعلام شده است. گام اول در این مورد اطلاع از آگاهی جامعه درباره بیماری می باشد. به این منظور این بررسی با هدف تعیین میزان آگاهی و وضعیت نگرش دختران دانش آموز در دو دبیرستان شمال و جنوب تهران در سال 1379 انجام شد.
این بررسی به روش توصیفی و با استفاده ازپرسشنامه انجام شد. پرسشنامه دارای سه قسمت اطلاعات دموگرافیک، سنجش آگاهی و نگرش بود. برای سنجش آگاهی 5 حیطه آگاهی از عامل بیماری، نحوه انتقال آن، افراد در معرض خطر، روش های پیشگیری، طبیعت و روند بیماری ونیز برای بررسی وضعیت نگرش 5 حیطه نگرش نسبت به همنشینی با بیمار، استفاده از خدمات و وسایل عمومی، بیمار و بیماری از جایگاه یک مسئول، برنامه ریزی های آموزشی و نگرش با فرض ابتلا خود فرد به بیماری در نظر گرفته شد. یافته ها براساس آمار توصیفی (آگاهی ضعیف، متوسط و بالا و نگرش مثبت و منفی) استخراج شدند و اختلاف بین دو دبیرستان براساس آماره chi-square مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
در مجموع 646 دانش آموز شامل 153 دانش آموز دبیرستان شمال و 493 دانش آموز دبیرستان جنوب تهران مورد بررسی قرار گرفتند. میزان آگاهی دانش آموزان در حد متوسط 52.3 درصد بود میزان آگاهی در دو دبیرستان شمال و جنوب تهران اختلاف معنی داری نداشت (به ترتیب 49 درصد و 45.75 درصد). در کل نگرش دانش آموزان نسبت به بیماری و بیمار مبتلا به ایدز مثبت بود (54.5 درصد) که این نوع نگرش به طور معنی داری در دبیرستان جنوب بیشتر از شمال بود. (75 درصد در مقابل 57 درصد).
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به اینکه میزان آگاهی و نگرش دانش آموزان از بیماری ایدز در حد پایین است، یافته های فوق لزوم تحقیق و بررسی بیشتر در جهت ارزیابی مفید بودن برنامه های آموزشی به منظور اطلاع رسانی وسیعتر برای پیشگیری از AIDS رامشخص می سازد.

با توجه به شیوع اوتیت سروز گوش میانی و نقش آن در کاهش شنوایی و پیشرفت تحصیلی و به منظور تعیین اثر عمل جراحی میرنگوتومی و V.T و همچنین کاهش اتوره بعد از عمل جراحی، تحقیق حاضر در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی در سالهای 78-1375 انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی بر روی 40 بیمار (80 گوش) مبتلا به اوتیت سروز دوطرفه گوش میانی مقاوم به درمان که از طریق معاینه بالینی و تمپانومتری انتخاب شدند انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. به گروه آزمایش یک هفته قبل از عمل جراحی کورتیکوسترویید خوراکی داده شد و بیماران هر دو گروه از نظر میزان ترشح در حین عمل جراحی میرنگوتومی و V.T مورد مقایسه قرار گرفتند.
در گروه شاهد 72.5 درصد موکوس، 27.5 درصد سروز و در گروه آزمایش 55 درصد موکوس، 5 درصد سروز و در 40 درصد بقیه بدون ترشح بود (P<0.0001).
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به میزان شیوع اوتیت سروز مقاوم به درمان گوش میانی و عوارض آن در کشور ما و همچنین میزان بالای عمل جراحی V.T به منظور اثربخشی بهتر عمل جراحی و بدست آوردن شنوایی مطلوب توصیه می شود اینگونه بیماران قبل از انجام عمل جراحی میرنگوتومی وV.T تحت یک دوره درمان کوتاه مدت با استرویید سیستمیک قرار گیرند.

با توجه به شیوع خونریزی غیر طبیعی فونکسیونل رحمی و احتمال شیوع هیپرپلازی آندومتر و پیش آگهی شناخته شده این هیپرپلازی، مطالعه اپیدمیولوژیک هیپرپلازی آندومتر در کورتاژ تشخیصی زنان مراجعه کننده با خونریزی غیرطبیعی فونکسیونل رحمی بیمارستان مهدیه طی سالهای 1377-1373 انجام گرفت.
تحقیق به روش مطالعه داده های موجود انجام شد. کلیه زنان با تشخیص خونریزی فونکسیونل رحمی که کورتاژ تشخیصی داشته و گزارش پاتولوژی آنان، مبنی بر وضعیت هیپرپلازی آندومتر بود، از بایگانی خارج و مورد مطالعه قرار گرفت.
طی مدت مطالعه تعداد 715 نفر بررسی شدند که 126 نفر (17%) مبتلا به هیپرپلازی آندومتر بودند و بیشتر در دهه چهارم زندگی قرار داشتند. 90.5% از نوع هیپرپلازی ساده بودند که نوع شایع اختلال آندومترDisordered endometrium بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع هیپرپلازی آندومتر در خونریزی فونکسیونل غیر طبیعی رحمی، جدی است و بررسی آن ضرورت دارد و نیز تحقیق در مورد نقش عوامل بروز هیپرپلازی و تاثیر درمان هیپرپلازی در پیش گیری از سرطان آندومتر در ایران توصیه می شود.

امروزه پالس اکسیمتری یکی از بهترین و در دسترس ترین روش های بررسی وضعیت اکسیژناسیون بیمار است. به همین دلیل کارکرد صحیح آن حین عمل جراحی بسیار مهم است یکی از مشکلاتی که موجب اختلال عملکرد پالس اکسیمتر هنگام عمل جراحی می شود هیپوترمی و هیپوتانسیون و به دنبال آنها انقباض عروق محیطی است. با توجه به کمبود و کاستی های مطالعاتی در این مورد و به منظور تعیین تاثیر بلوک عصبی انگشت دست در مدت زمان عملکرد پالس اکسیمتر، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان شهید مدرس در سال 80-1379 انجام شد. تحقیق به روش Double blind sequential clinical trial study با روش نمونه برداری مستمرSequential بر روی تعداد 50 نفر بیمار در سنین بالای 10 سال که مدت عمل جراحی آنها بیش از 3 ساعت بود انجام گرفت یکی از انگشتان یک دست توسط رزیدنت بیهوشی با مارکایین 3 cc از محلول 0.5% بلوک شد و به یکی دیگر از انگشتان با همان روش بلوک عصبی، نرمال سالین تزریق شد. شخص دیگری (تکنسین بیهوشی) نیز عهده دار ثبت پالس اکسیمتری از هر دو انگشت و ثبت دمای انگشتان و دمای مرکزی و فشار خون سیستمیک شد بدون اینکه بداند کدام انگشت بلوک شده است. سپس مدت زمان عملکرد پالس اکسیمتر و دمای سطحی انگشتهای دست با آماره t-test مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تحقیق روی تعداد 50 نفر (35 مرد و 15 زن) در سنین 51±17.6 سال انجام گرفت. زمان عملکرد مناسب پالس اکسمیر در گروه شاهد 4.56±1.85 ساعت و در گروه مورد 5.8±1.22 ساعت بود (P<0.001) همچنین پالس اکسمیر طی 3.5 تا 7 از ساعات عمل جراحی در گروه شاهد در بیش از 30% از موارد عملکرد نامناسب داشت در حالی که در گروه مورد این میزان هیچ گاه از 3% تجاوز نکرد. دمای انکشت راست در گروه شاهد به طور متوسط 27.67±1.26 درجه و دمای متوسط انگشت دست در گروه مورد 29.31±1.57 درجه سانتی گراد بود (P<0.001).
نتیجه گیری و توصیه ها: بلوک عصبی انگشت دست می تواند در جهت نگهداری و حفظ عملکرد مناسب پالس اکسیمتر مفید باشد؛ تحقیق جامع تر با نمونه بیشتر و با مقادیر مختلف دارو توصیه می شود.

با توجه به اینکه حداکثر توان انجام تست ورزش یکی از بهترین شاخص های پیش بینی وقایع قلبی عروقی است، و به منظور تعیین تاثیر آنژیوپلاستی عروق کرونر بر توان انجام تست ورزش، این تحقیق بر روی بیمارانی که کاندید PTCA بودند در زیر گروه های خاص در بیمارستان شهید مدرس طی سال 1379 انجام گرفت.
پژوهش حاضر به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد، بر روی 70 بیمار در حالی که تحت درمان با داروهای متداول ضدایسکمی بودند، انجام شد. بیماران قبل از PTCA و یک ماه و سه ماه بعد تحت تست ورزش با استفاده از Marquette Electronics Treadmill مدل Max-1 با پروتکل Bruce به روش Sympton Limited قرار گرفتند و زمان انجام تست ورزش،workload و Rate Pressure Product در آنها اندازه گیری شد و اطلاعات با استفاده از Paired t-test وt-student test مورد تحلیل آماری قرار گرفت.
تحقیق روی 70 نفر شامل 69درصد مرد و 31 درصد زن در سنین 10.1± 53.9سال انجام گرفت. در پیگیری یک ماهه 70 بیمار و در پیگیری سه ماهه 28 بیمار تست ورزش شدند. زمان انجام تست ورزش از 2.6±7.8 دقیقه به 2±9 دقیقه در ماه بعد و در سه ماه بعد به 2.2±9.1 دقیقه افزایش یافتWorkload. (P<0.01) از NETS 9.4±2.7 در ماه بعد به 2.2±10.6 و در سه ماه بعد به 2.3±10.7 افزایش یافتRPP. (P<0.01) از 5354±24348 واحد در ماه های بعدی کاهش داشت(N.S). نوع ری واسکولاریزاسیون و PTCA رویLAD، تفاوتی در افزایش توان انجام تست ورزش ایجاد نکرد.
نتیجه گیری و توصیه ها: PTCA باعث افزایش توان انجام تست ورزش می شود و نوع ری واسکولاریزاسیون و آنژیوپلاستی روی LAD، تفاوتی در این اثر ایجاد نمی کنند. انجام تحقیقی کاملا تجربی برای بررسی دو محور اخیر توصیه می شود.

با توجه به شایع بودن درد پس از عمل و وجود گزارشات مبنی بر تاثیر افزودن نئوستیگمین بر کاهش درد پس از عمل و به منظور ارایه تجربه ای در بیماران ایرانی، این تحقیق روی بیمارانی که کاندید عمل ارتوپدی یا ناحیه تحتانی شکم بودند در زمستان 1379 در بیمارستانهای طالقانی و شهدای تجریش انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی 40 نفر که کاندید اعمال جراحی ارتوپدی یا ناحیه تحتانی شکم بودند، انجام گرفت. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم و در گروه شاهد لیدوکائین به تنهایی و در گروه مورد نئوستیگمین (250 میکروگرم) توام با لیدوکایین تجویز و تاثیر آن بر میزان درد پس از عمل به روش VAS اندازه گرفته شد و همچنین عوارض داروها و نیز زمان نیاز تا مصرف مسکن بعد از عمل بررسی و با آماره t-test مورد قضاوت قرار گرفت.
بیماران دو گروه به لحاظ سن، جنس، نوع عمل و طبق بندی ASA مشابه بود. میزان درد پس از گروه شاهد 5.7±0.38 و در گروه مورد (P<0.01) 3.65±0.36 و میزان درد پس از 8 ساعت به ترتیب 7.05±0.32 و (P<0.001) 4.75±0.28 بود. زمان نیاز به اولین مسکن بعد از عمل در گروه شاهد 2.25±0.16 ساعت و در گروه مورد 4.85±0.24 ساعت بود (P<0.001).
نتیجه گیری و توصیه ها: افزودن نئوستیگمین موجب کاهش درد می شود. انجام تحقیق روی انواع دیگر اعمال جراحی و بررسی از نظر احتمال بروز عوارض ناخواسته بدنبال مصرف دارو توصیه می شود.

با توجه به شیوع روزافزون حوادث ورزشی که منجر به پارگی منیسک می شود و عوارض ناشی از درمانهای منیسککتومی و جراحی باز و از طرفی گزارشات موفقیت آمیز روش آرتروسکوپیک ترمیم منیسک، این تحقیق روی بیماران مبتلا به پارگی منیسک مراجعه کننده به بیمارستان های اختر و مهر از سال 1376 تا 1378 انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی (از نوع مقایسه قبل و بعد) انجام گرفت. انتخاب بیماران برای مطالعه براساس علائم بالینی (درد و تورم، خالی کردن و قفل شدن زانو) و معاینات فیزیکی (تستهای مک موری، لاچمن، پیوت شیفت و دراور قدامی، اختلاف قطر عضله چهار سرران دو طرف و تندرنس خط مفصلی) بود و در صورتی که در هنگام آرتروسکوپی، پارگی منیسک بیمار نوع رادیال و کمپلکس بود، بیمار از مطالعه خارج می شد.
این تحقیق روی 24 بیمار با میانگین سنی 23.8 سال شامل 83% مرد با میانگین مدت علائم 4.3 ماه (2-7 ماه) انجام شده است. 67% بیماران سابقه فعالیت ورزشی داشته اند. میزان پارگی بعد از اندازه گیری آرتروسکوپی 6.47±28.9 میلی متر بوده است. محل پارگی در 10 مورد (41.7درصد) درRed-white و 8 مورد (33.3 درصد) در ناحیه red-red و 6 مورد (25درصد) در ناحیه white-white بوده است. از نظر نوع پارگی 16 مورد (66.7 درصد) از نوع طولی و 8 مورد (33.3 درصد) از نوع bucket-handle بوده است. در ترمیم پارگی منیسک 67 درصد بیماران، از لخته فیبرینی استفاده شد و در 21 درصد بازسازی هم زمان ACL با ترمیم منیسک انجام شده است. نتیجه گیری و توصیه ها: میانگین پی گیری این بیماران 13.2ماه (12-18 ماه) بوده و روش ترمیم به صورت Out side-In بوده است. در مقایسه، قبل از درمان 8 مورد (33.3 درصد) درد نداشتند اما بعد از درمان 19 مورد (79.2 درصد) درد نداشتند و با آزمون Mc NEMARS این اختلاف معنی دار بود P<0.01. بعد از عمل همچنان 1مورد (4.2 درصد) تورم و 6 مورد (25 درصد) احساس خالی کردن داشتند، هیچ بیماری بعد از عمل تندرنس خط مفصلی و قفل کردن زانو نداشته و به طور معنی داری اختلاف قطر عضله چهار سرران کاهش یافته بود. بعد از عمل، تست های مک موری و پیوت شیفت منفی بوده و فقط یک مورد تست لاچمن مثبت بود که از گروه ترمیم همزمانACL و منیسک بود. محدوده حرکتی قبل و بعد از درمان طبیعی بود. با توجه به نیاز روزافزون درمان پارگی های منیسک و نتایج مثبت آرتروسکوپی انجام این روش راتوصیه و همچنین یک تحقیق تجربی کامل رانیز پیشنهاد می نماییم.

بیماری مرالژیاپارستتیکا MP در اثر آسیب به عصب LCT Lateral cutaneous nerve of thigh می باشد، که از ریشه های دوم و سوم کمری منشاء می گیرد. در معاینات نورولوژیک به جز اختلال حسی در محدوده عصب L CT سایر معاینات، کاملا طبیعی است. پژوهش اخیر برای پاسخ به این سوال است که آیا افزایش Latency امواج P35 وP55 در بیماران مبتلا به MP مشاهده می شود یا خیر. لذا این تحقیق بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های شهدای تجریش و لقمان در سال 79-1378 انجام گرفت.
تحقیق به روش تحلیلی از نوع شاهد موردی و روی 20 بیمار مرد و زن که همگی مبتلا به نوع یک طرفه بیماری بودند انجام گرفته است. پای مبتلا به عنوان مورد و پای طرف مقابل (سالم) به عنوان شاهد در نظر گرفته شد.
تحقیق بر روی 20 نفر شامل 11 زن و 9 مرد انجام گرفت. میانگین قد آنها 166 c cmو میانگین سنی آنها 42.7 سال بود. میزان Latency موج P35 در پای سالم 33.9±1.4 ms و در پای مبتلا برابر(P<0.0001) 42.77±2.7 ms بود. میزان Latency موج P55 در پای سالم برابر 54±1.3 ms و در پای مبتلا 63.1±2.9 ms بود (P<0.0001).
نتیجه گیری و توصیه ها: Latency امواج P35 و P55 در تست SSEP در بیماری مرالژیاپارستتیکا افزایش نشان می دهد. توصیه می شود این تست به عنوان یک تست ارزشمند در تشخیص بیماری به کار رود.

ط با توجه به شیوع بی اختیاری استرسی ادرار و تناقضاتی که در مورد رابطه نوع زایمان با بی اختیاری ادرار وجود دارد و به منظور تعیین رابطه نوع زایمان با بی اختیاری استرسی ادرار این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان شهدای تجریش و دو کلینیک خصوصی در شهر تهران در سال 1379 انجام گرفت.
تحقیق به روش Case-Control روی 258 نفر انجام گرفت. افرادی که با شکایت بی اختیاری استرسی ادرار مراجعه و در بررسی بالینی با یکی از استرس های سرفه، عطسه، خنده و فعالیت های بدنی شکایت از بی اختیاری ادرار داشتند و همچنین یکی از تست های Q-Tip و یا Cough test در آنها ثابت بود، به عنوان فرد مبتلا در نظر گرفته می شدند. هم زمان در همان مراکز خانمهای سالمی که یکی از تست های دوگانه فوق در آنها منفی بوده و مشابه فرد مورد نیز بودند، به عنوان شاهد تلقی شدند. نوع زایمان کلیه افراد دو گروه تعیین گردید.
تعداد 86 نفر فرد مبتلا به بی اختیاری استرسی ادرار و 172 نفر فرد سالم مورد مطالعه قرار گرفتند که از نظر خصوصیات فردی و عوامل تاثیرگذار مشابه بودند. در افراد شاهد 91.3% زایمان واژینال و در گروه مورد 93% زایمان واژینال گزارش شد (N.S). استرس سرفه، عطسه و خنده هر یک به میزان 98.8% و استرس فعالیت های بدنی در 87.2% افراد وجود داشته و تست Q-Tip در 95.9% و تستCough test در 60.9%افراد مثبت بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: نوع زایمان در بروز بی اختیاری استرسی ادرار نقش ندارد. انجام تحقیق به روشCohort-study برای بررسی رابطه دقیق تر نوع زایمان با بی اختیاری استرسی ادرار و هم چنین یک بررسی برای تعیین قدرت تست Q-Tip وcough test در تشخیص بیماری توصیه می شود.